Vriendinnenweekend

Dit weekend had ik een vriendinnenweekend! De laatste keer was alweer meer dan 3 jaar geleden dus het werd wel echt tijd. Ik had er zoveel zin in!         Ik vertelde het aan iedereen ‘ik heb een vriendinnenweekend’, ‘ik heb er zoveel zin in’, ‘ik voel mij weer net een tiener’!
Ik had voorgesteld om het vriendinnenweekend bij mij thuis te doen, op die manier hoefde we geen huisje te huren en ik woon in zo’n mooie omgeving daar is het toch net alsof je op vakantie bent. Ik ben namelijk 2,5 jaar geleden vanuit de randstad verhuisd naar het mooie Groningen en ik heb mijn vriendinnen daar achter gelaten. 

Man en kinderen had ik de deur uit gestuurd, zij moesten maar zien hoe zij zich gingen vermaken, het was vriendinnen tijd!

We hadden afgesproken dat ik ze bij de trein op zou halen in Groningen stad en daar dan gezellig uit eten zouden gaan. Net die week naar de kapper geweest, leuke kleren aan getrokken, make-up op, hoppa ik was er klaar voor!
Één van die meiden ken ik al sinds mijn vierde en we zijn dus ook al zo lang vriendinnen. Wij kennen elkaar door en door, zijn met elkaar opgegroeid als zusjes, de andere is haar schoonzusje die ik nu ook al een aantal jaar ken. Wij hebben samen altijd de grootste lol, voor onszelf heel leuk voor de mensen er omheen soms iets minder. Het kan soms een beetje luidruchtig worden als je ons bij elkaar zet. In ieder geval, ik had ze opgehaald, we gingen uit eten en als goede gastvrouw stelde ik voor ‘willen jullie nog iets leuks doen in de stad misschien’? Had ik zelf helemaal geen zin in maar ja ik dacht misschien vinden zij dat wel leuk. Ik vond het al hartstikke ‘uit’ dat we uit eten waren gegaan en had alweer zin in mijn huispak en de bank. Ze keken mij verschrikt aan: ‘nog iets doen?’, ‘waar heb jij het nou weer over?’, ‘we willen gewoon naar huis, huispak aan en op de bank hangen een filmpje kijken’. Toen moest ik heel hard lachen (heb je dat luidruchtige weer ) en zei ik ‘ja ik wilde ook helemaal niet nog de stad in gaan maar ik dacht misschien willen jullie dat graag, dus ik stel het maar voor’. Daar moesten we dan allemaal weer om lachen en we gingen naar huis. Huispak aan, bank hangen, film kijken en ondertussen viel er alweer ééntje in slaap.
De volgende dag gebeurde er weer zoiets, ik had ergens helemaal geen zin in maar stelde het toch maar voor omdat ik een goede gastvrouw wilde zijn. Zelfde reactie, weer lachen, gieren, brullen met z’n allen en ik weer opgelucht.

Grenzeloos

Na een heel gezellig weekend met leuke avonden, bankhangen, badhangen in de Thermen, lekker eten en wandelen, (je leest het al een echt verschrikkelijk wild weekend :’) ) zette ik ze weer op de trein en reed ik weer naar huis. Podcast aan, toevallig één van mijn favoriete; Brené Brown, lekker luisteren en het weekend laten bezinken.
Ik wist al van te voren, uit dit weekend gaat een blog komen, wat wist ik nog niet, maar ik maak altijd wel iets ‘onhandigs’ mee als ik met andere mensen ben. Toen ik de podcast aan het luisteren was wist ik waar deze blog over zou gaan; ‘grenzen aangeven’.
Brené vertelde over een situatie in haar eigen leven waarin ze niet haar grenzen aan gaf en verschrikkelijk boos en geïrriteerd werd omdat mensen over haar grenzen heen gingen. Zo herkenbaar! Ik had het namelijk dit weekend nog gedaan. Ik wilde namelijk de leuke vriendin zijn, aardig gevonden worden, het andere naar de zin maken, ook al moest ik daarvoor over mijn eigen grenzen heen gaan. Nu had ik alleen de mazzel dat mijn vriendinnen ook helemaal geen zin hadden in de dingen waar ik geen zin had.
Maar wat is dat toch in mij dat ik liever over mijn grenzen heen ga zodat mijn vriendinnen mij maar leuk vinden in plaats van dat ik zeg wat ik graag zou willen doen? Vooral bij mijn vriendinnen? Ze zouden het niet eens erg vinden als ik zou aangeven dat ik ergens geen zin in had. Deze vriendschap heeft allang de ‘test’ door staan.

Empathisch

Brené zei (ik mag haar Brené noemen) ‘empathische mensen vragen wat ze nodig hebben, zeggen nee als ze nee moeten zeggen en zeggen ja als ze het menen. Ze zijn empathisch omdat hun grenzen ze uit de buurt van rancune/ wrok houden.’

En terwijl ik deze blog aan het typen ben zegt mijn man; ‘wil jij een lekker bakkie koffie zetten, Joëlle’? En zeg ik ‘ja’, maar ik dacht ‘nee, doe het lekker zelf ik ben nu bezig met een blog te schrijven’. Arghhhhh!!! Waarom zeg ik dan niet gewoon ‘nee’?! Waarom is het nu zo moeilijk voor mij om mijn grenzen aan te geven? En het ergste is, ik word dan ook nog eens boos op die ander. Omdat die ander over mijn grenzen heen gaat die ik zelf helemaal niet aangeef.

Dus terwijl je over je grenzen heen laat gaan omdat je aardig gevonden wilt worden, voel je je vanbinnen juist helemaal niet aardig. Omdat je je vanbinnen juist boos voelt en wrok naar die ander.
Het maakt je juist helemaal niet aardig en empathisch als je geen grenzen aan geeft, het maakt je verbitterd en boos. Als je een écht aardig persoon wilt zijn, dan zal je juist je grenzen aan moeten gaan geven. Grenzeloos zijn, maakt dat je denkt ‘wat ben ik een stom persoon en al die andere mensen zijn nog slechter want die gaan over mijn grenzen’. De gedachte dat je waardeloos bent en dat die andere ook niet van waarde zijn, gaat hierin samen op.

Brené zegt verder ‘hoe kan je er van uit gaan dat mensen waarde plaatsen op jou of je werk als jij jezelf niet genoeg waardeert om oncomfortabele grenzen te durven stellen’.

Echte liefde

Echte liefde, liefde voor jezelf, liefde voor die ander, is dus niet grenzeloos. Echte liefde heeft juist grenzen nodig. Want in die grenzen ligt de waarde die jij voor jezelf hebt maar óók voor die ander.
Liefde is kwetsbaarheid en verbinding, maar dat kan alleen binnen veilige grenzen.

Ach zo blijkt maar weer, ook ik ben nog niet uit geleerd

En om met de wijze woorden van Maya Angelou te eindigen:

“When you know better, you do better”.

(Als je beter weet, ga je het beter doen)

Dus ik ga dapper verder, grenzen stellen en meer empathisch zijn.
Voor mijzelf en daardoor ook voor die ander!

Want het leven mag echt geleefd worden!

Liefs,

Joëlle Gracia